2_4

Διάστημα

Κοσμικός Χρόνος 1198.4251

Ο ΜακΚάλουμ πιπιλούσε ένα χάπι καφεΐνης. Η δουλειά που είχε σαν αρχικαπετάνιος της Εταιρείας δεν ήταν άσχημη. Εκτός από την αυπνία που θα έπρεπε να πολεμήσει τις επόμενες  29 ώρες. Θα μπορούσε να είχε λίγα χιλιοστά ύπνου σε κάθε άλμα. Αλλά έτσι ήταν χειρότερα τα πράγματα. Σύντομα, στο 5^ο ή στο 6^ο άλμα θα ήταν ένας νεκροζωντανός. Ήξερε την χημεία του όμως. Ξεκινούσε από την καφεΐνη και συνέχιζε με συνθοκόκα. Μετά όμως τα 15 άλματα. Διαφορετικά θα ήταν λιώμα όταν θα φτάνανε.

- Καπετάνιε κάτι δεν πάει καλά..

- Τι είναι Βικ;

- Μπροστά δεξιά μας στο μισό κλικ γίνεται ταχύτατα μεγάλη συγκέντρωση σκοτεινής ενέργειας. Θα ανοίξει πύλη!

- Οι μηχανές ώθησης όπισθεν ολοταχώς. Σηκώστε ασπίδες και όλη η ενέργεια στα οπλικά. Κόκκινος συναγερμός σε όλη την απόστολή!

-Το αντικείμενο πρέπει να περνάει την πύλη αλλά είναι πολύ μικρό!

-Στην οθόνη.

Η οθόνη εστίασε σε ένα ακαθόριστο σημείο και μέσα σε ένα χιλιοστό μια απόκοσμή μωβ λάμψη εμφανίστηκε. Η πύλη άνοιγε. Το μωβ φως εξαφανίστηκε και σχεδόν αμέσως ένα άσπρο φως , ένα εκτυφλωτικό φώς, ένας μικρός ήλιος, έλαμψε. Κανείς δεν κατάλαβε για πόσο. Σχεδόν ταυτόχρονα το σκοτάδι ήρθε.

Για μια στιγμή ο ΜακΚάλουμ νόμιζε ότι είχε τυφλωθεί. Έπιασε τα βλέφαρα του για να σιγουρευτεί ότι είχε ανοιχτά τα μάτια του αλλά πάλι δεν έβλεπε τίποτε μέσα σε ένα απίστευτο σκοτάδι. Και καθώς προσπαθούσε ν καταλάβει τι είχε γίνει, συνειδητοποίησε ότι πετούσε. Ο πανικός που φώλιαζε στην καρδιά του ανέβηκε πιο ψηλά. Πλημμύρισε τα στήθια του και άρχισε να φωνάζει σαν τρελός. Αν ήταν ψύχραιμός θα άκουγε το Βικ και τον Άλεξ που φώναζαν και αυτοί σαν τρελοί. Μπροστά στην υστερία του απόλυτου κινδύνου είχαν χάσει κάθε λογική. Όλοι τους είχαν επιστρέψει εκεί που ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής τους. Μια κραυγή, μια αιώνια κραυγή ήταν το μόνο που αντηχούσε στον εγκέφαλο τους καθώς άδειαζαν τα περιεχόμενα των εντέρων τους. Ήταν πλέον πάλι μωρά, ανίκανα να σκεφτούν, αβοήθητα μπροστά στο δέος του απόλυτου σκότους, στο δέος του θανάτου.  

Η θερμοκρασία έπεφτε γρήγορα. Ο ΜακΚάλουμ ένιωσε έναν δυνατό πόνο στο στήθος. Η καρδιά του πάθαινε έμφραγμα. Δεν θα προλάβαινε όμως να πεθάνει από αυτό. Το αίμα του είχε αρχίσει να παγώνει. Σε λίγες στιγμές θα σταματούσε τον εγκέφαλο του. Η θερμοκρασία στο άδειο από ενέργεια πλοίο είχε πέσει 200 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Το πλοίο όπως και το πλήρωμα ήταν νεκρό.  Ένας θεοσκότεινος, παγωμένος τάφος.